Dziś obchodzimy 194. rocznicę zwycięskiej bitwy pod Iganiami.

Rankiem 10 kwietnia 1831 r. wojska powstańcze rozpoczęły kolejny etap działań przeciwko korpusowi gen. Grigorija Rosena. Około godz. 9.00 polskie patrole zauważyły kawalerię rosyjską zgromadzoną pod Domanicami. Doszło do gwałtownej potyczki, w której ułani z 2. pułku rozbili i zmusili do ucieczki liczniejszą kawalerię rosyjską. Straty nieprzyjaciela wyniosły kilkudziesięciu zabitych oraz 230 jeńców. W ręce powstańców dostało się 150 koni oraz 40 wozów z furażem i bagażami.

Po krótkim postoju w Domanicach oddziały polskie ruszyły w kierunku Igań. Tu bój rozpoczął się około godz. 15.45, kiedy to gen. Ignacy Prądzyński dał rozkaz do ataku. Rozgorzała kilkugodzinna zaciekła batalia, w której ze strony polskiej wyróżnił się m.in. 5. Pułk Piechoty Liniowej (w walce o most na szosie rozbił jegrów z pułków 13. i 14. zwanych „lwami warneńskimi”). Walka zakończyła się około godz. 19.00 zwycięstwem wojsk polskich. Straty rosyjskie były znaczne. W zabitych, rannych i wziętych do niewoli dochodziły do 3,6 tys. żołnierzy (polskie raporty urzędowe mówiły nawet o 5 tys.). Ponadto łupem wojsk powstańczych padły: sztandar pułku wołyńskiego, trzy działa i kilka tysięcy sztuk broni.

Niestety wódz naczelny – gen. Jan Zygmunt Skrzynecki – nie zdecydował się wyzyskać efektów bitwy igańskiej i nie zajął magazynów rosyjskich, które znajdowały się w Siedlcach. Nie zarządzono także zdecydowanego pościgu, by ostatecznie rozbić pozostałości VI korpusu gen. Rosena. Podsumowując efekty batalii, Tomasz Strzeżek pisał:
„Bezapelacyjnie ograniczony sukces strona polska zawdzięcza Prądzyńskiemu, który wykazał się odwagą, zdolnością szybkiego podejmowania decyzji, spokojem w chwilach krytycznych i co ważne, umiejętnością porwania za sobą żołnierzy. W efekcie Skrzynecki już nigdy nie powierzył mu dowództwa w polu, widząc w nim rywala do swojego stanowiska”.

Ilustracja: August Kneisel, Croquis de la bataille d’Iganie le 10 avril 1831, ze zbiorów Mazowieckiej Biblioteki Cyfrowej.