6 grudnia w Kościele Katolickim przypada wspomnienie św. Mikołaja, biskupa, nazywane potocznie „mikołajkami”. Dzisiejszy świat często przedstawia tego świętego jako staruszka z długą siwą brodą, ubranego w czerwony płaszcz i charakterystyczną czapkę, jeżdżącego w saniach ciągniętych przez renifery. W rzeczywistości św. Mikołaj za życia był biskupem Miry we wschodniej Licji. Urodził się ok. 270 roku w miejscowości Patara. Tak jak jego rodzice był bardzo pobożny, od najmłodszych lat wykazywał wrażliwość na ludzkie cierpienie. Pochodził z rodziny zamożnej, dziedzicząc spory majątek, którym chętnie dzielił się z potrzebującymi. Gdy został biskupem wsławił się dobrocią serca, wrażliwością na ludzką niedolę i troskliwością wobec bliźnich w potrzebie. Według jednej z legend, biskup wrzucając przez okno pieniądze, pomógł wyjść z nędzy pewnemu człowiekowi, tym samym ratując jego córki, którym na skutek biedy groziło zejście na złą drogę.
Biskup Mikołaj pomagał nie tylko materialnie – innym razem uratował przed śmiercią trzech niesłusznie skazanych młodych rycerzy. Udał się na miejsce wykonywania kary i wytrącił katowi z rąk trzymany nad głowami skazańców miecz. Co ciekawe, ci sami generałowie, którzy skazali rycerzy, w przyszłości sami zostali oskarżeni o obrazę carskiego majestatu. Obawiając się o własne życie i pamiętając miłosierny czyn biskupa zwracali się do niego w modlitwie o pomoc. Święty ukazał się w nocy cesarzowi Konstantynowi nakazując mu uwolnienie więzionych.
Święty Mikołaj słynie z wielu innych dobrych uczynków i cudów swym wstawiennictwem, jak np. uratowanie dzięki swojej modlitwie rybaków, którym groziło utonięcie podczas silnej burzy, czy usługiwanie chorym podczas panującej zarazy z narażeniem własnego życia.
W Polsce i wielu innych krajach 6 grudnia, panuje zwyczaj obdarowywania się prezentami, a dzień ten jest szczególnie wyczekiwany przez dzieci.
Ilustracja: Aleksa Petrov, Św. Mikołaj Cudotwórca (z Miry), 1294 r., Domena publiczna, Wikimedia Commons.