Jest to rzecz o Albercie Wojciechowskim (1910–1968), synu Aleksandra na Omulewie i Eufemii z Jaworowskich, prawnuku Marcina i bratanku Adama, uczniu 8-klasowego Gimnazjum Państwowego im. Króla Stanisława Leszczyńskiego w Ostrołęce, absolwencie Szkoły Podchorążych Kawalerii w Grudziądzu, rotmistrzu 2. Pułku Szwoleżerów Rokitniańskich, dowódcy 3. szwadronu tego pułku, uczestniku kampanii wrześniowej – bitwy nad Bzurą i obrońcy Warszawy, miłośniku jeździectwa z bagażem ważnych nagród i instruktorze jazdy konnej, kandydacie do reprezentacji olimpijskiej w Helsinkach 1940 roku, więźniu oflagów, sędzim w Polskim Związku Jeździeckim, trenerze WKS „Lotnik”, współautorze „Przepisów jeździeckich”.

Zbliża się kolejna rocznica wybuchu powstania listopadowego. To już 190 lat od wielkiego, trwającego prawie rok patriotycznego zrywu przeciw rosyjskiemu zaborcy.

Jaka to musiała być dramatyczna sytuacja, kiedy włożono dwa rozkazy „Mścisława” (Władysława Liniarskiego), Komendanta Okręgu Białostockiego ZWZ-AK, do szklanej buteleczki i zakopano w ziemi. Mogą o tym świadczyć także łuski nabojów karabinowych leżące obok. Przeleżały w ukryciu grubo ponad pół wieku.

To musiała być piękna miłość. Natalia i Ludwik. Pokochali się i postanowili pobrać, w czasie gdy on, kurując złamaną na początku powstania listopadowego nogę, spędzał kilka tygodni w domowych pieleszach. Znali się od dawna, przez całej jej życie, skoro była jego siostrzenicą. Pozwolenie na ich małżeństwo musiało być z tego powodu usankcjonowane dyspensą. Ślub miał miejsce w styczniu 1831 roku i jak to na wojnie bywa – on jako zawodowy żołnierz i gorący patriota, zaraz po powrocie do zdrowia, ruszył do walki z Moskalem. Pozostały im listy i okazjonalne spotkania.

Zadziwiające rzeczy potrafią przetrwać burze dziejowe.

Ludzie tracą dom, ojczyznę, czasem bliskich, a zostaje sukieneczka, wykonana własnoręcznie przez kochającą matkę dla córeczki.