W wystawie „Malarstwa Młodych” zorganizowanej w styczniu 1968 roku w Domu Plastyka przy ulicy Mazowieckiej w Warszawie, wzięło udział ponad pięćdziesięciu artystów – przedstawicieli generacji, z twórczością których krytyk sztuki Ignacy Witz, mimo sporej różnicy wieku, odczuwał wspólnotę. Był wśród nich Stanisław Skolimowski. Jego obraz zawieszono w sąsiedztwie dzieł artystów warszawskich, którzy w latach 1960–1966 ukończyli artystyczne uczelnie.

Idzie sztywno uginając się pod szeroko rozłożonym akordeonem. Sylwetka wydłużona jak u Giacomettiego nie jest wynikiem ingerencji w materię, lecz kształtem gałązki, w której autor zobaczył tę właśnie postać. Mierzy zaledwie 23 centymetry. „Śpiewający żebrak” jest jedną z wielu rzeźb autorstwa Henryka Ciszewskiego, z których niemal 200 znajduje się w zbiorach Muzeum Kultury Kurpiowskiej w Ostrołęce. Niewielkich zazwyczaj rozmiarów dzieła, nazwane zostały przez ostrołęckich muzealników – patyczakami.

Drodzy Państwo, nadchodzi chwila, gdy znów będziemy mogli Państwa u nas gościć. W sobotę 16 maja 2020 r. planujemy ponowne otwarcie Muzeum. W tym właśnie dniu przypadł termin tegorocznej „Nocy Muzeów”.

Myśląc o tym, jak pracują teraz nauczyciele i uczniowie, przypomniał mi się artykuł napisany kilka lat temu do „Rozmaitości Ostrołęckich”. Nawiązałam w nim do zbiorów muzeum dokumentujących działalność ostrołęckiej szkoły – Państwowego Gimnazjum i Liceum im. Króla Stanisława Leszczyńskiego – ewakuowanej z Ostrołęki na tereny włączone do Generalnej Guberni. Była to szczególna sytuacja, gdy podjęto trud nauki w niezwykłych warunkach.

Bursztyn na Kurpiach był powszechnie dostępny. Mógł go wydobywać i poszukiwać każdy. Sytuacja taka sprzyjała rozwojowi rodzimego przemysłu bursztyniarskiego, którego ślady na Kurpiach sięgają XVIII wieku.